Malum 2 hafta sonra dügünüm var…
O kadar degisik bir süreç ki bu. Hem istiyorsun. Hem korkuyorsun. Hem kendi
evinde yaşıyacak olmanın mutlulugu hem ailenden uzak kalıcagının tedirginligi.
Bir erkeginasla anlayamayacagı duygu karmasaları. Allahtan benim canım
hayatımdaki en anlayışlı insanlardan. Ama ne kadar anlayabilir ki yine de?
Mesela hasta
oldugumda bi anne gibi bakamaz ki kimse insana…Yada halledilecek bir sorunum
oldugunda babam kadar aceleci olamaz ki kimse hayatta. Ben daha yatagımda yatarken
kahvaltımı hazırlar mı anne gibi baba gibi…yada televizyonun karsısında annemle
çay içmenin keyfi…Yada gecenin bir körü kardesin kapısını calıp hadi nescafe
içelim mi diyip yapılan uzun gece sohbetlerinın keyfi…
Hepsini çok özliycem :(
Evet artık benim bir evim olucak. Benim bir düzenim,benim mutfagım,benim
dolaplarım,benim çatallarım:) Onlarla misafirlerimi agırlıycam.
Yada artık sevdigim adamla olucam. Okadar uzun bekleyişin ardından kendi evimiz
olucak.Hala hayal gibi.
Ama bu duygu karmasası gercekten anlatılmaz……….
Cok karısık icim arkadaslar cooook :)
Hersey güzel olsun hepimiz için inşallah.....
aılenı tabııkı ozlersın ama bı yuva kurmakta cok guzel bı durum,mutluluklar dılerım:)
YanıtlaSilbu arada mımledım senı,sevgıler:)
aa tamam hemen bakıcam şu mim olayına.
YanıtlaSilSagol Biricitim,hepimiz hep mutlu olalım insallah