9 Ağustos 2012 Perşembe

Kelimelerim yetersiz bazen...


                                                                        
Malum 2 hafta sonra dügünüm var…
O kadar degisik bir süreç ki bu. Hem istiyorsun. Hem korkuyorsun. Hem kendi evinde yaşıyacak olmanın mutlulugu hem ailenden uzak kalıcagının tedirginligi.
Bir erkeginasla anlayamayacagı duygu karmasaları. Allahtan benim canım hayatımdaki en anlayışlı insanlardan. Ama ne kadar anlayabilir ki yine de?

Mesela  hasta oldugumda bi anne gibi bakamaz ki kimse insana…Yada halledilecek bir sorunum oldugunda babam kadar aceleci olamaz ki kimse  hayatta. Ben daha yatagımda yatarken kahvaltımı hazırlar mı anne gibi baba gibi…yada televizyonun karsısında annemle çay içmenin keyfi…Yada gecenin bir körü kardesin kapısını calıp hadi nescafe içelim mi diyip yapılan uzun gece sohbetlerinın keyfi…
Hepsini çok özliycem :( 
Evet artık benim bir evim olucak. Benim bir düzenim,benim mutfagım,benim dolaplarım,benim çatallarım:) Onlarla misafirlerimi agırlıycam.
Yada artık sevdigim adamla olucam. Okadar uzun bekleyişin ardından kendi evimiz olucak.Hala hayal gibi.
Ama bu duygu karmasası gercekten anlatılmaz……….
Cok karısık icim arkadaslar cooook :)
Hersey güzel olsun hepimiz için inşallah.....


                                                                         

2 yorum:

  1. aılenı tabııkı ozlersın ama bı yuva kurmakta cok guzel bı durum,mutluluklar dılerım:)
    bu arada mımledım senı,sevgıler:)

    YanıtlaSil
  2. aa tamam hemen bakıcam şu mim olayına.
    Sagol Biricitim,hepimiz hep mutlu olalım insallah

    YanıtlaSil

Yorumlarınız beni mutlu ediyor:)